DSDR Behandelingen

Na overleg met de eigenaren hebben we besloten om nog in december met de behandeling van Lua's vuurwerkangst te starten.

Ik had een locatie uitgezocht waarvan ik wist dat het er normaal gesproken overwegend rustig is.

Helaas kwam er halverwege de eerste sessie onverwachts een harde klap vuurwerk waar Lua erg van schrok. Ze ging trillend op de grond liggen was een tijdje niet tot beweging te krijgen. Dit was echte paniek voor Lua. De eigenaar bleef rustig en met haar praten. Lua kwam weer overeind maar was over haar hele lijf gespannen.

Ik besloot om de sessie direct te beëindigen. We hadden nog niet heel veel kunnen doen maar het gaat altijd om het welbevinden van een hond. Dit was uiteraard sneu en zeker niet fijn.

De volgende sessies bestond uit het behandelen van allerlei geluiden en situaties. Tussendoor was er ruimte om wat denkwerk (spelletjes/puzzels te doen en snuffeltaakjes. Dit vond Lua fijn en ontspande goed hierdoor.

Er was een moment dat Lua ook even flink getriggerd werd door het vuurwerkgeluid uit de geluidsbox. Het duurde even voordat ze van deze schrik herstelde.

De eigenaren gaven aan dat Lua in het algemeen sneller herstelde als ze ergens van schrok.

Er is hard gewerkt door Lua en door haar eigenaren thuis en tijdens dit DSDR-traject. Mooi voor Lua dat ze relaxter is geworden.

Bij de eerste ontmoeting zag ik dat Joy mij best spannend vond. Ik zocht haar en de eigenaren daarom fysiek dan ook niet op. Ik ben schuin achter Joy gaan lopen zodat ze aan mij kon wennen. k zag een zeer alerte Joy die alles om zich heen in haar opnam.

Na een paar aanwijzingen van mij zeiden de eigenaren voortaan wanneer en wat ze van Joy verwachten. Dit gaf steun aan Joy en bracht meer rust. Ook gaf het duidelijkheid en was er meer contact tussen hond en eigenaren. Tijdens de eerste sessie ben ik Joy gaan behandelen op haar basisspanning. Joy liet al tijdens deze sessie ontspannen momenten zien.

Na de eerste sessie kreeg ik een berichtje dat Joy iets rustiger was en dat ze  bij het pauzeren tijdens het wandelen was gaan liggen om te wachten. Dit deed ze niet eerder.

De volgende sessies ben ik met haar en de eigenaren in verschillende situaties bezig gegaan. Joy bouwde spanning op tijdens het ontmoeten van andere honden, sommige mensen en in verschillende situaties.

Nephonden, de geluidsbox en helphonden in verschillende soorten en maten zijn ingezet om Joy te kunnen behandelen. Er was steeds meer soepelheid in het lijf van Joy te zien en ze was minder lang gespannen. Langzamerhand kwam er meer rust bij Joy als ze een andere hond zag. Ook kon ze makkelijker en evenwichtiger langs andere mensen.

Ze was minder oplettend en dit is uiteraard heel fijn voor Joy. Ik ben dan ook blij dat ik met Joy en haar toegewijde eigenaren samen kon werken.

Uitdaging vuurwerkangst

Eigenaresse vertelde dat Luna heftig reageert op vuurwerkgeluiden. Ze wil niet graag in het donker naar buiten.

Bij aanvang van de eerste sessie ontmoette ik een blije eigenaresse én enthousiaste Luna. Ze hadden er duidelijk allebei zin in. Tijdens het meelopen zag ik dat ze blij op elkaar reageerden. Luna speelt graag met ballen en stokken. Ze vindt het heerlijk als de eigenaren met iets gooien.  

Om met de therapie te beginnen is het belangrijk om minder opwinding  te hebben om de spanning (geluiden), die we later gaan opzoeken, goed af te kunnen laten vloeien. Dit lukt minder goed als er sprake is van hoge energie van zowel eigenaar als hond.

We zijn dan ook eerst bezig gegaan met meer rust tijdens het wandelen en tijdens het uitvoeren van verschillende oefeningen. Tussendoor kon Luna steeds meer ontspannen door zoek- en snuffelactiviteiten.  Er was een goede interactie tussen Luna en de eigenaresse.

Dit hielp enorm mee om met de DSDR-therapie te kunnen starten.   

Op het moment dat we zagen dat Luna vermoeid werd zijn we gestopt. Uiteraard is het zeer belangrijk om rekening te houden met het welbevinden van de hond.

De 2^e sessie hadden we op een andere locatie afgesproken. Ook hier hebben we eerst gewerkt aan meer rust voor Luna. Het hele gezin had aandacht besteed aan de aanwijzingen van mij en de eigenaresse vertelde dat Luna al sneller herstelde na algemene geluiden te hebben gehoord. Tijdens deze sessie heb ik Luna behandeld op diverse soorten geluiden. We zagen dat er reactie kwam én dat het snel afvloeide.

De 3^e en tevens laatste sessie had ik hulp van iemand die kindervuurwerk afstak. De reacties van Luna waren wisselend. Wel was te zien dat ze steeds sneller herstelde na een schrikreactie.  Steeds meer zagen we een ontspannen lijf en blije Luna.

Het was een kort traject waarin zowel Luna als de eigenaren hard gewerkt hebben. Heel mooi dat ik deze mensen en hun hond mocht begeleiden. 

Nala was aangemeld met vuurwerkangst en omdat ze heftig reageert op andere geluiden en honden.

Bij de 1^e sessie kwam Nala gespannen uit de auto. Autorijden bleek Nala niet fijn te vinden, Ze was de hele rit (1,5 uur) alert gebleven.

Om te starten met de therapie vind ik het belangrijk dat een hond meer ontspannen is.

Daarom zijn we eerst gaan wandelen in het bos omdat daar minder prikkels zijn. Door veel te laten snuffelen en onze bewegingen te vertragen werd Nala snel rustiger. We konden hierna aan de slag met geluiden uit de geluidsbox.  Helaas moest Nala telkens na een sessie direct weer mee in de auto. Niets aan te doen maar minder fijn voor Nala.

Na de sessies kwam als reactie dat Nala thuis onrustiger was. Voor Nala niet leuk. Dit gebeurt soms kortdurend vaker bij een hond. Toch bleef dit echter bij Nala aan de orde na elke sessie. Na enige tijd was ze weer als vóór de start van de therapie.  Ik ben nog één keer bij Nala en gezin thuis geweest. Daar heb ik haar behandeld en tips aan de eigenaren gegeven. De eigenaren vinden dat Nala sneller uit de angst is maar ze blijft helaas bang voor vuurwerk.  Erg jammer.

Het positieve is dat Nala af en toe op de bank komt liggen wat ze vóór de therapie niet deed. Gezellig voor allemaal.

In veel situaties vond ik Boaz gespannen. We hebben verschillende situaties opgezocht om de spanning middels DSDR te laten verminderen voor Boaz.

Boaz en zijn eigenaren werkten gemotiveerd en gedreven mee. Zelfs een collega en haar hond hebben bij een sessie meegeholpen. Ook tijdens een thuissessie heeft een buurvrouw met haar hond meegeholpen. Dit hielp allemaal mee om de spanning voor Boaz op te zoeken, de DSDR-therapie in te zetten en de spanning af te laten vloeien. 

Het was een prettige samenwerking en Boaz heeft er veel baat bij gehad en nog steeds. 

Van te voren had ik contact gehad met de eigenaar om goed op de hoogte te zijn waar en wanneer Rio uitviel naar andere honden. Nadat Rio de buzzers prima vond voelen zijn we de wijk en een park ingegaan om naar plekken te gaan waar Rio vooral spanning opbouwde. Hij werd goed begeleid door de eigenaren en het was goed aan Rio te zien hoe hij zich voelde. 

Alhoewel Rio stoer leek zag ik bij hem regelmatig de onzekerheid ontstaan en liet hij afstand vergrotende signalen zien aan andere honden. Hierin kon ik Rio met de DSDR goed behandelen. Al snel trok de spanning uit zijn lijf en liet hij zich goed begeleiden door de eigenaren. Ze zagen wat er gebeurde en konden hier steeds beter op inspelen.

Er ontstond al snel ontspannener gedrag bij zowel Rio als de eigenaren. Ik ben dan ook erg blij wat ik hoor over Rio's fijnere welbevinden.

Verlatingsangst was de grote uitdaging bij de jonge rottweiler Dex. Hij had helaas niet zo’n fijne start gehad wbt het alleen zijn als pup bij de vorige eigenaar.. Nu als puber woont hij bij een liefdevol stel met ontzettend veel geduld.
De vraag was of ik kon helpen met DSDR. Dex was ontzettend in paniek als hij alleen in zijn verblijf in de bijkeuken was. Dat uitte zich in janken, veel opspringen, draaien, snuiven enz. ’s Ochtends meldde Dex zich standaard 2 uren voordat de wekker ging bij de eigenaren. Hij jankte dan veel. Van te voren had ik enkele filmpjes (opgenomen door een camera) gestuurd gekregen waardoor ik een helder beeld kreeg van Dex. Ik heb tips gegeven vóórdat ik kon starten. Al tijdens de eerste sessie zag en hoorde ik dat al veel tips ingezet werden en dat de eigenaren vooral voor Dex wilden dat hij zich prettiger zou voelen.
Eerst ben ik bezig gegaan door de spanning bij Dex af te laten vloeien als de eigenaren het vertrek en later het huis even uitgingen. Al snel bleek dat Dex snel (over)vermoeid raakte door de DSDR. Hij sliep veel en vaker na de (eerste) sessie(s). De dagen erna was Dex sneller geprikkeld. Er bleek zelfs een terugval te zijn in het begin.
De sessies erna hebben we tussen de DSDR veel aandacht besteed aan de ontspanning bij Dex door hem buiten te laten snuffelen (oa gestrooide voertjes laten zoeken). Dit werkt vaak kalmerend bij honden.  Zeker bij Dex was het belangrijk om tussendoor en na afloop van een sessie zoveel mogelijk ontspanning voor Dex te creëren.
De verandering begon doordat Dex minder gestresst leek als de eigenaar even naar buiten ging zonder Dex. Ook hebben de eigenaren veel tijd gestoken in het oefenen met het alleen laten van Dex. Steeds kon dit meer uitgebreid worden. Kleine stapjes voorwaarts.
Het traject van 4 sessies was er één van “vallen en opstaan”. Dex laat nu gelukkig ook in andere situaties, zoals bij de opvang, zien dat hij zich ontspannener voelt.
De eigenaren horen Dex ’s ochtends zelden meer. Het was een traject waarin maatwerk voor Dex zeker van toepassing was. De grote medewerking en de gemotiveerde begeleiding van de eigenaren heeft een grote rol gespeeld bij dit traject.

Na een telefonisch intakegesprek waarin we allerlei achtergrondinformatie bespraken over Dusha hebben we een afspraak voor een dsdr-sessie gemaakt. Al vrij snel na de kennismaking was te zien dat zowel Dusha als haar begeleidster Marianne enthousiast waren en vol energie. Dusha was zich bewust dat ze in een andere nieuwe omgeving was en toonde zich blij maar ook wat druk. We zijn dan ook eerst aan het werk gegaan om meer rust te brengen tijdens het wandelen. Met behulp van de buzzers kon al vlot spanning minder worden voor Dusha. Marianne begreep precies wat ik bedoelde en bracht de bijbehorende tips direct in de praktijk. Al bij de ontmoeting van de eerste hond liet Dusha zien dat ze, met hulp van de dsdr-buzzers, rustiger werd en had ze snel de aandacht weer bij Marianne. 
Bij een volgende tegemoetkomende hond, waarmee ik met die eigenaar had afgesproken, konden we eerst op afstand deze hond "ontmoeten". Hier zorgde de activering van de buzzers duidelijk voor de afleidende prikkel voor Dusha. Het werkgeheugen werd belast en de spanning zakte.  Nog enkele keren konden we deze hond voorbijlopen en nu vloeide de spanning in korte tijd volledig weg. 

Deze sessie konden we dan ook succesvol afsluiten. Fijn voor lieve Dusha!!

Bij de kennismaking zag ik al dat Guus een enthousiaste  jonge ontdekkende puberreu is.Heel leuk maar ook een behoorlijke uitdaging als Guus zijn eigenaresse wat "vergeet" omdat er nu eenmaal iets leuks of spannends voorbijkomt! Dan helpt zijn gewicht niet mee om hem onder controle te kunnen houden. 
Na het intakegesprek kon ik Guus de buzzers laten horen en voelen. Hij vond het allemaal prima. Nadat we andere honden zagen  raakte Guus in de ban van zijn soortgenoten. Door de dsdr kon Guus snel zijn aandacht weer bij Lysanne terug laten keren. De opgebouwde spanning vloeide weg. Omdat ik zag dat Lysanne heel consequent Guus' gewenste gedrag beloont en zij samen goed op elkaar ingespeeld zijn durfde ik het aan om bij een NS-station af te spreken. Eerst zijn we bij het station vandaan gewandeld. Even een rustige omgeving opgezocht zodat we in aanraking konden komen met minder heftige prikkels voor Guus. Steeds wat spanning opgezocht (mensen) voor Guus en het lukte Lysanne met behulp van de dsdr goed om Guus hierbij te begeleiden. Aan het eind van de sessie zijn we zelfs in de stationshal geweest en heb ik een wachtende man gevraagd Guus even te aaien en aandacht te geven. Voor Guus en Lysanne bleek dit geen enkel probleem. Het was erg mooi om te zien: hoe ze daar vol vertrouwen samen stonden. Prachtig!

Met de eigenaar van de golden retriever Rover had ik contact over Rovers angst voor vuurwerk. De eerste sessie vond al plaats in november. Rover kreeg het "flink voor de kiezen". Tijdens het terugwandelen naar huis na de eerste DSDR-sessie waren er fietsers die op geen 100 meter afstand van ons knallend vuurwerk lieten vallen. Gelukkig had ik de buzzers nog om gelaten bij Rover en kon ik dmv DSDR de spanning vlot af laten vloeien. Bij de tweede sessie hadden we te maken met stromende regen en flinke windvlagen. maar Rover liep alsof er niks aan de hand was langs de geluidsbox met vuurwerkgeluid. Ook toen het geluid harder werd gezet liep hij heel stoer met zijn eigenaar, die hem goed kon begeleiden, langs het heftige geluid.
Bij de vierde sessie waar hij geconfronteerd zou worden met echt vuurwerk was Rover na aankomst bij de locatie zeer overprikkeld. We konden dan ook niet starten. Eerst moest de basisspanning dmv DSDR afgevloeid worden. Dit lukte snel en Rover kon zonder problemen langs het vuurwerk. Zelfs de geur van het vuurwerk vond hij geen issue.
Stoere Rover!

Bij de eerste ontmoeting viel me op dat Quinty  onzeker was en snel onder de indruk van haar omgeving. Daarom heb ik eerst de basisspanning verminderd. Dit lukte goed en de eigenaar Henriëtte begreep  hoe ze Quinty kon begeleiden in spannende situaties. Bij de tweede sessie kon ik Quinty vuurwerkgeluiden laten horen met behulp van de geactiveerde buzzers. Het duurde even tot de spanning zakte. Haar traject was niet makkelijk, het trauma voor vuurwerk zat erg diep. Door goed naar Quinty te kijken en daarop in te spelen bleef het voor Quinty te doen. De laatste keer, vlak voor Oud & Nieuw, hebben we gewandeld door een buurt waar best wat vuurwerk werd afgestoken. Deze wandeling viel niet mee voor Quinty. Ze vond het erg vervelend, maar tóch zakte de spanning gelukkig voor haar weer snel. We hebben ook dit traject goed kunnen afsluiten, zie klantervaring Quinty. 

Nora vond het heel naar om alleen thuis te blijven hoorde ik tijdens het kennismakingsgesprek.

Het leek me lastig om haar te observeren terwijl ze alleen thuis is samen met de andere hond Myra.

Om deze reden heb ik een camera aangeschaft die ik kan gebruiken voor zulke situaties.

Al snel werd duidelijk dat de spanning opbouwde als haar gezin aanstalten maakten om weg te gaan. Ik bleef buiten of elders in het huis zodat ik op de i-pad kon zien hoe de honden zich gedroegen. Op momenten dat de spanning opliep past ik de dsdr toe.

Tijdens een sessie kwam ik erachter dat de tweede hond Myra  ook spanning kreeg en het leek of ze Nora extra onrustig maakte. Myra ging telkens heen en weer lopen en wilde kijken waar iedereen was gebleven. Dit was goed om te ontdekken zodat ik de therapie er op kon aanpassen. Het blijft elke keer weer een prachtige uitdaging om te achterhalen wie of wat de spanning veroorzaakt. Gelukkig is deze situatie met Nora en Myra een stuk verbeterd. Door de eigenaar zelfs aangegeven als 80% verbetering!

Sanne wilde graag een intakegesprek omdat Bo fel kan reageren richting kinderen en andere honden. Tijdens onze eerste afspraak heb ik gekeken wanneer Bo spanning vertoonde. Dit werd al snel duidelijk. Sanne en ik hebben afgesproken wat zij kan doen om Bo te helpen en eerst de afstand te vergroten tussen Bo en “het spannende”.

We hadden voor de eerste en tweede sessie afgesproken op een plek waar veel mensen (kinderen) en andere honden komen. Sanne volgde erg snel mijn aanwijzingen op. Dit tezamen met het inzetten van de buzzers, waar nodig, vloeide de spanning af. Sanne begreep wat Bo nodig had en handelde hiernaar. Zij heeft de manier van Bo begeleiden ook doorgegeven aan haar ouders waar Bo in huis woont.

De laatste 2 keer hadden we afgesproken in de buurt van een school. Eerst bleven we op grote afstand van de kinderen. Ik heb een jongen gevraagd een paar keer voorbij Bo te wandelen. Het werd allemaal steeds makkelijker voor Bo. Zoals Sanne zelf zei na afloop van de vierde sessie; ‘Dit gaat zoveel sneller dan als je alleen maar zou trainen zonder de dsdr”.

Als afsluiting ben ik bij Sanne’s ouders thuis geweest en na de vorderingen/situatie besproken te hebben zijn Sanne, Bo en ik een wandeling gaan maken. Uiteraard waar kinderen en honden waren. Voor zowel Bo als Sanne geen enkel probleem meer.

Omdat de afstand tussen Monique en mij nogal ver is, hadden we besloten om 4 sessies in 1 weekend te plannen.
Voor mij best spannend. Ik wist nog niet of dit zou kunnen werken zo kort tijd tussen de sessies.
Telefonisch hadden we een intake gehad en Monique had mij filmpjes gestuurd van Charly bij haar in de auto.
Dit gedrag kon ik al goed observeren en analyseren. Ik zag dat Charly trilde en kwijlde tijdens het autorijden.

Tijdens de eerste sessie viel me op dat niet alleen de auto op zich spanning op riep bij Charly maar zeker ook het openen en dichtslaan van de autodeur. En daarna bleek ook de deuren in huis spannend en niet fijn voor Charly te zijn. Dus daar zijn we eerst mee aan de slag gegaan. Al snel reageerde Charly meer ontspannen. Na het, voor Charly, beste plekje in de auto gevonden te hebben konden we ook in de auto met haar gaan.
Al bij de tweede sessie bleef Charly in haar mandje liggen, zonder kwijlen en bibberen. Zelfs toen Monique haar auto op de oprit had staan bleef Charly rustig liggen. Zó mooi hoe dit traject samen met zowel Charly als Monique ging!

De labradoodle Beau vond het in eerste instantie spannend om andere honden tegemoet te treden.

Hij wist niet goed hier mee om te gaan. Aan de lijn bleek hij dan pittig te trekken en te blaffen. Soms
liet hij zelfs z’n tanden zien. Hij leek vooral boos. Al snel bleek dat hij best gevoelig is en veel situaties
met andere honden spannend vond. Hij werd onzeker en liet zich dan maar zien als een Beau waar je
niet te dicht bij in de buurt moest komen.

Gelukkig kon ik dit d.m.v. DSDR goed ombuigen, e.e.a. is verwerkt en Beau laat nu een hele andere kant
van zichzelf zien tijdens ontmoetingen met andere honden. De spanning vloeit snel weg, Beau laat
zich goed afleiden en vertrouwt op zijn baasjes. Zij weten nu beter hoe ze Beau in lastige situaties
kunnen begeleiden. Een fijne samenwerking met hond en eigenaresse.

De hond is uit Roemenié gekomen en heeft volgens de baasjes behoorlijk wat stress bij allerlei situaties.
Eén van de moeilijkheden is het autorijden. De hond raakt behoorlijk in paniek. Ze heeft bijvoorbeeld een leren riem doorgebeten. De eerste autorit waar ik bij was had ze een ketting ipv een leren riem aan haar tuig waarmee ze vast zat in de auto.

Na wat verdere aanpassingen in de auto ben ik gestart met de hond te observeren bij het om de auto heen lopen. Hoe de hond in en uit de auto sprong. De hond deed dit ogenschijnlijk erg enthousiast. Toch merkte ik dat door de opwinding spanning opgebouwd werd.

Vandaar ben ik eerst begonnen met in- en uitstappen, met behulp van DSDR, op een rustige manier. Hierna heb ik eerst aan het baasje gevraagd om de motor eens te starten zonder weg te rijden.
Steeds weer de spanning weg te laten vloeien door Dsdr. Op deze manier lukte het door deelstapjes te nemen dat de hond nu zonder blaffen, janken, omhoog springen en bewegen (wat ze allemaal deed vanwege de hoge stress) mee te gaan in de auto.

Een fijn traject met een heel goed resultaat: een meer ontspannen hond die gezellig mee kan op bezoek of met uitstapjes mee.

Sjoerd wond zich behoorlijk op als hij met zijn bazinnetje langs een erf met honden liep. Hij werd eigenlijk woest!
Dit uitte zich in hard blaffen, trekken aan de riem en niet meer in de gaten hebben dat zijn bazinnetje iets tegen hem zei. Hij was niet te bereiken. Zelfs als hij een brokje voor zijn neus voorgehouden kreeg lukte het niet om zijn aandacht af te leiden.
Na een paar sessies lukte het om met Sjoerd langs het erf te lopen zonder heftig te reageren. Af en toe kijkt hij nu opzij als hij langs de honden gaat. Maar zijn bazinnetje kan hem nu afleiden en samen kunnen ze rustig voorbij lopen. Een hele vooruitgang!
Het bazinnetje van Sjoerd vindt dat hij ook in andere spannende situaties sneller ontspannen is.

Na een kennismakingsgesprek zijn de cliënt en ik tot de conclusie gekomen dat we met DSDR willen starten. De reden hiervoor is dat de hond vervelende ervaringen bij de dierenarts heeft gehad. Het lukt op dit moment niet om mét of zonder muilkorf bij de praktijk naar binnen te komen. De hond raakt in paniek.

Nadat de hond gewend was aan de tasjes met buzzers zijn we met de auto richting de dierenarts gegaan. Van te voren hadden we besproken hoe de hond het autorijden vindt. Volgens de cliënt is dit normaal gesproken geen probleem. Wél als ze in de buurt van de parkeerplaats van de dierenarts komen. Tijdens de autorit kwam ik erachter door te observeren en een brokje aan te bieden dat de hond tóch wel spanning vertoonde in de auto. Hij wilde het brokje dan ook niet aannemen.
Dus in plaats van naar de dierenarts te rijden heb ik eerst de spanning bij het autorijden laten afvloeien. Ook in de buurt van de dierenartspraktijk zijn we gaan wandelen en de spanning die te zien was door de DSDR af laten vloeien.

Het is belangrijk om de basisspanning te verlagen voordat het échte probleem aangepakt kan worden.